Początek patriotycznego wyzwania

Potężna Rosja sprawowała władzę w Królestwie Polskim. Konstytucyjny Urząd Króla w roku 1830 pełnił car Mikołaj I, lecz nieoficjalnie jego władza sięgała o wiele dalej. Pomocą służył mu jego starszy brat, Książę Konstanty, który to panował na zabranych polskich ziemiach. Owa władza miała ogromny wpływ na konstytucyjne instytucje Radę Administracyjną, Sejm i Radę Stanu. Przez cały czas konstytucja byłą łamana. W związku z nieprzestrzeganiem litery prawa w 1828 doszło do spisku. Zawiązała go grupa młodych ludzi, studentów oraz oficerów i radykalnych poglądach. Mówiono wtedy o niepodległej Polsce, o rozwiązaniu Kongresu i wyjściu spod zaborów. Na decyzję o wszczęciu powstania wpłynęły również nastroje w innych krajach europejskich. Była to Francuska Rewolucja Lipcowa w 1830 roku czy sprzeciw Belgii wobec Kongresu. Istotną przyczyna powstania było zwiększenie liczny carskiego wojska, odebranie jako całkowite wcielenie Królestwa Polskiego do Rosji.

Reakcja Rosjan i przebieg patriotycznych walk

Car zażądał oczywiście kapitulacji i zdania się na jego łaskę, jednak propozycja została odrzucona. Zdecydowano podjąć działania wojenne i polityczne. 1 grudnia 1830 roku na czele Towarzystwa Patriotycznego stanął Joachim Lelewel, natomiast stanowisko prezesa Rządu Tymczasowego objął książę Adam Czartoryski. Książę Franciszek Drucki-Lubecki został wysłany do Petersburga, gdzie miał domagać się respektowania konstytucji z 1815 roku i natychmiastowego opuszczenia Królestwa Polskiego przez wojska rosyjskie. A jednak car wprowadził stan wojenny i zlecił Iwanowi Dybiczowi stłumienie powstania. Po śmierci Dybicza, który zmarł na cholerę, dowództwo na rosyjskimi wojskami przejął marszałek Paskiewicz. Nowy dowódca szybko i zdecydowanie poprowadził armie w dół Wisły i przybył do Warszawy. Krwawe walki w stolicy toczyły się dwa dni, po czym Warszawa skapitulowała.

Skutki działań zbrojnych z 29.11.1830 r.

W pierwszych starciach wojska polskie miały szanse pokonać armię rosyjską, gdyż bitwy toczyły się na kresach wschodnich. Jednak Powstańcy nie uzyskali poparcia dla swych działań w świecie. Powstanie przekształciło się w wojnę polsko – ruską i upadło 21.10.1831 roku. Z relacjo historii wynika, że największym zagrożeniem dla działań wyzwoleńczych nie była wcale silna rosyjska armia, a bierna postawa polskich dowódców. Oczywiście nie wszystkich, gdyż wyjątek stanowili wybitni wodzowie jak Bem, Chłopicki i Prądzyński. Chłopicki złożył rezygnację 17.01.1831 roku. Decyzja ta była wynikam żądań cara w sprawie kapitulacji sił polskich. Autonomia Królestwa Polskiego została ograniczona. Rozwiązano sejm oraz samorządy. Polskie szkolnictwo wyższe zostało zlikwidowane. Rozpoczęła się wielka emigracja, a Ci którzy nie wyemigrowali, po okazaniu skruchy, wdrożono do służby carskiej.

Echa patriotyzmu na dzisiejszych ulicach

Czy dzisiejsza młodzież wie co to znaczy patriota? Czy to słowo zostało błędnie używane w XXI wieku? W wielu przypadkach tak jest, bo być patriotą to kochać swój kraj, wyć wiernym jego ideałom, szanować jego historię i jej bronić. Pamiętać o tych, którzy walczyli o wolność naszego kraju. Dziś pamięć polega na uczestniczeniu w świętach narodowych. Ale czy możemy przyjąć postawę, która pozwoli pamiętać stale o tym co zadecydowało, że dziś żyjemy w wolnym kraju. Każdy może to robić na swój własny sposób. My tylko pomagamy w wyrażaniu swoich poglądów. Nosząc naszą odzież patriotyczną możesz zaprezentować swoja postawę szacunku i pamięci.